Silik Baba Dünyayı Fethediyor (Destiny’s Keeper): Evdeki kahramanı dışlamayın hacı

Bazı diziler vardır, izlersin, sonra bir bakmışsın “ulan bu karakter benim babamın aynısı” diyorsun. İşte Silik Baba Dünyayı Fethediyor da tam öyle bir yapım. Japonların elinden çıkmış ama sanki bizim mahallede çekilmiş gibi.
İçinde hem kahkaha var hem “vay be” dedirten anlar. Üstelik başrolde ne ninja var, ne dövüşçü, ne de ateş püskürten çocuklar… Başrolde: baba.
Evet evet, elinde poşetle eve dönen, ayakkabısını ters giyen, ama kalbi kocaman olan o klasik baba tipi.

Ne anlatıyor bu dizicik?

Baş kahramanımız Shinji, 40’ların ortasında, hayattan yana şansı hep eksik bir aile babası. Sade yaşam, düşük maaş, sessiz sokaklar… Derken bir gece gökten düşen tuhaf bir kristal, onu “Kaderin Koruyucusu” ilan ediyor.
Açık açık söylüyorum: Adam sabaha kadar rüyasında börek gördüğünü zannederken, aslında evrenin dengesini sağlamakla görevlendirilmiş oluyor. Bu da ne demek?
Bir yanda çöp çıkarma telaşı, öte yanda galaksiler arası çatışma. Her babanın başına gelmez.

Dizideki mizah da buradan çıkıyor zaten. Ciddiyetle “kaderi kurtarma” görevi verilen biri, hayatında daha önce tost makinesini bile doğru kullanmamış. Hal böyle olunca her bölüm “baba ne yapıyorsun allasen?” diye diye geçiyor.

Nasıldır, izlemeye değer mi?

Kardeşim net söyleyeyim:
Yorgun bir günün sonunda çayını alıp açarsan, ilaç gibi gelir.
Sürekli aksiyon, derin felsefe ya da romantik dramlardan sıkıldıysan, bu dizi tam “reset butonu” gibi. Zaten her bölümü kısa, hikâyesi akar gibi gidiyor.
Absürtlük seviyesi yüksek, ama içtenliği öyle sağlam ki kahkaha atarken bazen duygulanabiliyorsun da.

Yan karakterler de efsane.
Mesela oğlan çocuk, babasını “kurtarıcı” olarak ciddiye almıyor ama her fırsatta ona yardımcı oluyor.
Eşi desen, “Evreni kurtarıyorsun tamam da, bulaşığı da sen yıka” triplerinde.
Bir de mahalledeki yaşlı amca var ki... Adam meğer eski zamanın kahramanlarındanmış ama artık Sudoku çözüyor. Her anından bir şey çıkıyor.

Görsellik, sesler, atmosfer?

Animasyon tarzı klasik değil, biraz daha pastel, biraz daha yumuşak. Hatta bazı sahnelerde çizimler bilinçli olarak “amatör” bırakılmış gibi, ama bu da tam dizinin ruhuna uyuyor.
Müzikler de cuk oturmuş. Özellikle jenerik şarkısı sabah aklından çıkmıyor, işe giderken içinden “Silik Baba, korur seni dünyaaaa” diye mırıldanıyorsun.

Bazı sahnelerde ses efektleri bilerek abartılmış. Adam terliği yere atıyor, efekt: “KABOOOOM!”
Kedi miyavlıyor, ses: “RAAAAR!”
Ama işte bu uçukluklar seni diziden soğutmuyor, daha da bağlıyor.

Ekstra bilgi, bonus bilgi, kardeş tavsiyesi:

– Her bölümde illa ki bir yerden saçma sapan bir ibret cümlesi çıkıyor. “Hayat bir mutfaksa, kader de kaynar suyu döken kişi olabilir.”
– Anime kültürüne uzak olanlar bile rahatça izleyebilir. Japonca bilmesen de olur, mizah evrensel.
– “Ulan ben de evde yatan babaydım, acaba bana da böyle bir şey olur mu?” diye içten içe umut bile edebilirsin.

Son olarak kozmik dostlarım:

Destiny’s Keeper, alışılagelmiş kahraman kalıplarını paramparça edip, yerine terlikli, göbekli, biraz şaşkın ama yüreğiyle savaşan bir babayı koyuyor.
Hem güldürüyor, hem içimizi ısıtıyor, hem de biraz düşündürüyor: “Acaba babam gerçekten sadece sobayı yakmakla mı sorumluydu?”

İzle hacı. Gül, eğlen, sonra git babana bir çay koy. Belki o da fark etmeden dünyayı kurtarıyordur. Ama o kahramanlıkları “hiçbir şey yapmadan” yapıyordur.
Ve unutma: Herkesin bir Shinji’si vardır, ama çoğu zaman gölgede kalır.